De verfilming van het Bernini misterie, en het vervolg op de verfilming van de Da Vinci code, ging gisteren in première.

Zelf heb ik het boek niet gelezen, maar ik ga akkoord met de meningen dat de film er iets te gejaagd aan toe gaat bij momenten, in vergelijking met zijn voorganger. In de Da Vinci code werd er bij momenten even gepauzeerd om dingen te overlopen, waar het in deze film allemaal heel snel moet gaan.

Aan de andere kant, de rode draad door de film is natuurlijk, het stoppen van de aanslag en dit in een paar uur tijd.
Ook geeft de snelle loop van de feiten doorheen de film,
een extra mogelijkheid om kleine tips te verbergen,
die pas nadien duidelijk worden als alle puzzel stukken samenvallen.

Verder is de film inderdaad een mooie rondleiding door enkele historische plaatsen in Rome en Vaticaanstad. Alle scènes binnen het Vaticaan, zijn natuurlijk niet op de echte locatie gefilmd, zelfs het Sint Pietersplein werd niet gebruikt voor de verfilming. De filmmakers waren dus genoodzaakt om zelfs dit grote plein op schaal na te maken voor de verfilming.

Eindconclusie: Zeker niet de beste film van 2009, maar veruit beter dan andere films zoals het teleurstellende Knowing. Ik heb uiteindelijk wel van de film genoten. Het enige wat mij fel stoorde tijdens de film was het pratende koppel, dat blijkbaar dacht dat zaal 8 het praatcafé van de bioscoop voorstelde.

Gisteren bezocht ik, met mijn medestudenten journalisme, deze tentoonstelling in BOZAR (het paleis voor schone kunsten) te Brussel.

De tentoonstelling op zich was prachtig, er hingen enkele zeer interessante werken omhoog, werken die je na deze tentoonstelling waarschijnlijk niet veel meer buiten Turijn zal kunnen bewonderen.
De inhoud is een greep uit de verzamelde kunstwerken van de adel in Turijn door de eeuwen heen, dit maakt dat je de evolutie ziet in de keuze van de werken en hun onderwerpen.

In de meeste ruimten was het vrij donker en werden de werken met spots belicht, dit effect maakte de omgeving zeer rustgevend en liet de werken zeer mooi tot hun recht komen.

Wat mij vooral stoorde aan het hele gebeuren, was dat de uitleg bij de werken soms aan het andere eind van de muur hing, en dat in enkele ruimten de belichting de werken tot grote witte vlekken omtoverde.
In de ruimte met stillevens hingen de plaatjes met uitleg, voor elk van de 9 werken aan de muur, in 1 hoek bij elkaar. Het leek alsof het de bedoeling was een werk te bekijken, terug naar de muur te lopen en dan opnieuw naar het volgende werk.

Wat ik dan weer zeer leuk vond was dat er ook een video speelde in 1 van de vertrekken, waar je de werken kon bekijken in hun normale omgeving. In deze video werd ook de architectuur getoond die bij de schilderkunst aansloot.

Niet echt een tentoonstelling waar ik zelf, uit eigen beweging naartoe zou gaan, maar wel de moeite waard.